حسرت به دل بودم  که در خنـدق نبودم            یا کاش خـــــــود درکربلا مـــی آزمـــــــودم

شــــد انقلاب  و بــــــــاز در دامــان مـادر            مـــــحروم گشتــم از شـکفتن بـــار دیــــگر

تا خسته از بــازی میــان کوچــــه و بــــام             باردگــر بشکستــم این اقبال و ایـن جـــام

پس کی خدایــــا پـــا بگیــــرم سرسپارم             من کـــودکم از جنگ هــم سهمـــی نــدارم

ازبس عـــــروج درّ غلتــان را شــنیــــدم             چون اشـــک حســرت بردل عـــالم  چکیدم

ناگه به خـــود باز آمدم دیــدم جـــوانــم             دیـــدم نه، من هم  درمیـــان کـــــاروانـــم

تا کاروان سالار من بیرق گرفــته اســت              این جاده رنگ از خیبر و خندق گرفته است

یــــارب دوبــــاره عـشق گیـرد  آزمــونــم             گربنگرم گویـی درآن میــــــدان و خونـــــم

فــرزنـــد روح اللهم و می بـــالم   اینـــک            دور ولایــــت بـــــازمی پیــــچم چـــــو پیچک

اینــک علم دربــــادها دراهتـــــزاز است             راه دفــــــاع از دین ،شـــهادت باز باز است