اما...میرزا محمد شفیع شیرازی متخلص به وصال شیرازی متوفی سال 1262 ه . ق در شیراز از بزرگان شعرا و ادبا و عرفای عصر فتحعلی شاه قاجار بود . و 67 قرآن به خط زیبای خود نوشته است . بر اثر نوشتن زیاد چشمش آب  می آورد و به پزشک مراجعه می کند، دکتر می گوید: من چشمت را درمان می کنم، به شرطی که دیگر با او نخوانی و خط ننویسی . پس از معالجه و بهبودی چشم، دوباره شروع به خواندن و نوشتن می کند تا اینکه به کلی نابینا می شود . سرانجام با حالت اضطرار متوسل به محمد صلی الله علیه و آله و آل او می شود . شبی در عالم رؤیا پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله را در خواب می بیند، حضرت به او می فرماید: چرا در مصائب حسین مرثیه نمی گویی تا خدای متعال چشمت را شفا دهد . در همان حال حضرت فاطمه زهرا علیها السلام حاضر گردیده، می فرماید: وصال! اگر شعر مصیبت گفتی، اول از حسنم شروع کن; زیرا او خیلی مظلوم است .

صبح آن روز وصال شروع کرد دور خانه قدم زدن و دست به دیوار گرفتن و این شعر را سرودن:

از تاب رفت و طشت طلب کرد و ناله کرد 
                   آن      طشت را    ز خون جگر     باغ     لاله کرد

 

نیمه دوم شعر را که گفت، ناگهان چشمانش روشن و بینا شد . آن گاه اضافه کرد:

خونی که خورد  در همه عمر، از گلو بریخت          دل را تهی زخون دل چنـد ساله   کرد

زینب کشید معجر  و  آه از جگر    کشید        کلثوم     زد  به سینه و   از درد ناله    کرد 
 نبود عجب که خون جگر گرشدش به جام          عمریست      روزگار همین درپیاله کرد

نتوان نوشت   قصه ی درد     و مصیبتش           ور   می توان زغصه هزاران رساله کرد
هر  خواهری که بود     روان کرد سیل خون         هر دختری که بود پریشـان کلاله کرد

                       یارب    به اهل بیت      ندانم    چه سان گذشت
                         آن روز شد عیان که رسول ازجهان گذشت