چو هی می برم پیش هـر پینه دوز
                                زمغـــزش پــرد نــاگهانی فیوز
بود چون که جان سخت چون کرگدن
                                بپوشم بـه هـــرگاه و بیگاه مــن
هــرآنچه ز وزنش بگویم کــم است
                                که سنگین چنان کله رستم است
زپایم بود چنـــد سانتی گشــاد
                                چو پاپوش افراسیاب و قبــاد
زبس خورده اقسام واکس و پماد
                                مرا رنگ اصلش نیاید به یـاد
بسی نعل خورده ست بر تخت آن
                                شده چون ســم قاطر پادگان
 
به هرسوی آن خورده صد دانه میــخ
                                فرو می رود توی پایم چو سیـخ
همی ترسم آخر به جــرم قاچاق
                                که مامــور گردد بــــرایم براق
که این جزو آثار تاریخی اســـت
                                ویـــا از بقایـای مریخـی است
اگر عمر باقی است ، سال دگر
                                سپارم من آن را به امواج بحــر
که تا همچو زورق به همراه بــاد
                                رود گویی آن سان که مادر نزاد