شعری درمدح مختارمنتقم کرار
تا بست کمر تیغ شــرر بـــار چون حیدر کرار
انداخت به دل کینه ی اشرار بادیده ی خونبار
افراشت علم در دل طـوفان با شعله ی ایمان
تاراست کند قامت احـــرار برخاست به پیکار
می دید بسی غربت وغم را صدپاره علم را
سرباخته لب تشنه علمـــدار درهلـــهله اغیار
می دیــــــد روان آب روان را بیـــــدادخزان را
درلجه ی خــون خفتن احرار دلخسته وبی یار
می دید رها تیـــــر سه پر را انـــــــدوه پدر را
وان حنجر آغشتـــــه ی گلنار ازتیـــــــرخطاکار
آن شعله ی سوزنده ی جانسوز آن تیــر جگردوز
می سوخت ازاین دردوالم نار درسینه ی مختار
پس بست عنان رفرف خود را تـیغ کف خود را
بنمود برایــــــــن گنـــــبد دوّار هنــــگامه پدیدار
هردست که آلوده به خون بود از لشگر دون بود
افتاد به سرپنجــــه ی سردار بــــــا ذلت بسیار
سرها همه رقصنده به میدان بازلــــف پریشان
ازناله ی آن قوم جـــــــــفاکار شدروی فلک تار
تاحرمله را دوخت به صد تیــر درگــردش تقدیر
بنمود دعا آن شه اخیـــــــــار ازرحمـــــت دادار
آراست شهادت بدنــــــــش را گل های تنش را
آغشته به خون سینه و رخسار شــد جانب دلدار
ای آنکه هم آوای حسینـــــی همواره به دینی
ای همسفر قافله هشــــــدار ازفتـــنه ی کفار
شعر: غلامی سرای بهمن ۸۹