شعرحجاب
كنـــون آن زلف ها دربــاد لرزند
دلـــت از اوج آزادي شــــده بند
جواهر چون به هر دستي برافتــاد
دگر آن ارزش خـــود را زكف داد
چو درب عطرِ زيبا را گشاينـد
پَـــردآن دلكش زيبـــاي دلبند
چرا خواهر نمي نازي به آهـت
به هرچشمي چرا آن روي ماهت
پيمبرديد درمعراج عجـــايـب
زنــاني در عذاب و بس غرائب
زناني ديـد آويزان در آتـــش
زمـــويِ سـر بلند افغان و آهش
به هر شلاق آتــش ازجــگرها
مي آوردنـــد فريــاد آن نفرها
زناني ديد با قيچي وخنـــجــر
تــن خود مي بريدند و به اخگر
تمام پـــاره هاي جسم خود را
دوبــاره باز مي خوردند آن جا
زنــاني ديـــد برديـوار دوزخ
فــرو كوبيـده، انــدر نار دوزخ
همــه اينــان زنــان روزگارند
كه ترسي از هوس بازي ندارند
خيانت مي كنند وباكشان نيست
اثر از جان و قلب پاكشان نيست
تواي خواهر جهان را كن معـطر
زپــاكي ها و نـــورِ ديده ي تر
شهيــدان را به شادي ميهمان كن
هرآن چــه فاطمه گويد همان كن
غلامي سراي