ديده ات هر لحظه در معراج تـر        در ره دين خورده اي خون جگر

                 عاشقي را از حسين آمــوختـــي        كفر را بر نعش پست اش دوختي

                 دشت سوزان پرشد از خون شما        اي كه عــالم جمله مـجنون شـما  

                  عرصه گاه جنگ زيـر گامتــان         هرزمان مي لرزد اي خوش نامتان

                 وارثــان پــرچــم خــونين يـــار        مــيــثـم تـمــّار هـا بــر روي دار

                 يـــادت آرم داغ هــاي  گرم را          خون چه مي سوزاند ريگ نرم را

                 در هجوم اين همه رنگ ورفــاه         يادت  آرم در يم خون مهر ومــاه

                 يادت آرم در غروبي تــلـخ تــر         پـاره هاي عاشقان را خون جگــر

                 جمع ميكردي چه سان ازدشت وخاك       آسمان از داغتان شد سينه چــاك

                گاه سر مي برد تركش گاه پـــا          كربلا را ديــده اي در جبهــه هــا

                 سخت مي باريدگاهي سهمگين          پاره هاي جسم يــاران بـر زميــن

                گاه روي تــّل هــا وبــوته هــــا           مغز مي ديــدي وانگشتان وپـــــا

                عاشقان را بـاتن صــد پاره  هـــا          فاش ديدي در پــي خمپــاره هــا

                پيكران افتاده چون مه بر زميـــن         پاره پاره در دل ميــــدان مـيــــن

                روي سيـم خاردار وخــــار هــا         خفته در خون قــامت ســر دارهــا

                انفجار توپ هــا وتــانـك بــود         كه دمادم پيكــر وســر مي ربـــود

                يارها ديدي به ساحل نـرم و  رام          خفته در خون مست از صهبا وجام

                لاله ها درموج خون غلتيد و رفت          سرخوشان در موج خون رقصيد و رفت

                          اي بسيج آماج تهمت هـاي داغ          تيــر ها جــز پــيكرت دارد ســراغ

                قــهــرمــان روزهــاي آتـشيــن          باعلي مانــدي تـو هم عزلــت نشين

              چــون شنــاسد روزگاران ارج تـــو          آسمان آيــد زميـن  در درج تـــو

              آن كساني كه بــه در آتــش زدنــد          زخم سيلي بر رخـي مهـوش زدند

              بر تو هم زخمي ز روي كين زننـــد          هم به تو هم ضـربه ها بر ديـن زنند

              خون دل خوردن به مردان عارنيست          هر گيـاهي لايــــق گلزار نيســت

              اي هـمــاي آســمــان شعـله پــوش          زهر تهمت هاي نـامـردان  بنــوش

              چون علي سر بـر گلـوي چــاه  كـن          شيعه را ازخواب خوش آگاه كـن

              تــو عــقـــاب آســمــاني در  فــراز          لابـــه لاي ابــر ها خواندي نمـــاز

              نـان خشك ات را اگر در جبهه هــا          فاش مي ديدنـد ايــن اهل وفـــــا

              يـا كه مي ديدنـد اگــر در بــاد هـــا          ســم هــاي شــيميـايــي را رهـــا

              خشكي دلخستــگان در يــك نظــر         هــر يكي از ديگري مظلــو م تــر

              يا چه سان آن سينه ها مي شد نشــان         يا چه سان مرداب مي بـلعيــدشـان

              درك مي كردند مرد مرد كيـســت          اي بسيجي چون تو مرد درد نيست

              اي بسيجي هين مترس از تيــر هــــا          شعله افكن بر تـَف تــدبيــر هــــا

              آتــشي بــر نـقـشـــه هاي شـوم  زن          نا له اي باز از همـان  حــلقـوم  زن

               گر بــه پـر ّي آسمان را طي كنــي         اشــتــران فـتـنه گر را پــي كنــي

                                        آنكه مي فهمد تــــــورا مــولا  بــود        مـــادر تــو حضرت زهـــرا بــــود

             آن كه مي فـهمد تـو را رهبـــر  بــود        آن كه چشمــا نش هميشـه تـر بـود

             آن كه نـــور آســـمـــان دارد به  دل        صد هزاران كهكشـــان دارد بـه دل

             چشم مي بستي به خون اي نور عيــن         مي نهــادي ســر به دامان حســيــن

             اي بسيجــي بـــاز بـــر روي سنــــان        آيه هاي نـور را محــكــم بـخــوان

             كوفيان وشــاميــان تــا كف  زننــــد        تو بخـــوان از نـــور آنهـا دف زنند

             تو بخوان آن آيــه هاي دل نـشيــــن         سـنــگ انــدازنـد از بــام وزميـــن

             تو بـگو آيـــات حــق را  و پــسنـــد        گرچه نامــردان به رويت تـُف كنند

           واي اگر حيدر سكوتش بشكنـــــد         بر بسيجي رهبرش فـــرمان دهـــــد

           لشگر دنياهم ار يكســـر شـــونــــد         از بسيجي عـــاجز وابتـــر شــونـــد

           كوه ها از غيرتش آتـــش شــونـــد        موج ها از همــتش ســركش شونـد

           ما نـه از كوفه طريقــت  بــرده ايــم         سينـه  را از كـــربـــلا آورده ايـــم

           هين سمــند عشق خـود را زين كنيد        قــصــد بــهـر اهتـزاز ديـــن كنيــد

           تا علــَم بر قــلـّه ي عـــالـم زنيــــد         يــار را بينيــــد ســرشار از اميـــــد

                                          تا اميـــد نا اميـــدان از حـــجــــاز

                                         جلــوه گر گــردد بتازيــد از نيـــاز