یک شبی درشــــــهر افتاد این خبر          رابعه  آن عارفه ی  شوریده سر

آن که گشته آسمانها مــــــست او          مشعـــلی سوزنده اندر دست او

خشمگین دردست دیگرجـــــام آب          می رود درقـــعرصحرابـــی رکاب

آب و آتش چیست شد پراین سوال         باتشر درنطق شــد آن بـــی مثال

می روم با آب  تاســازم خمـــــوش         دوزخ وآن شعله هــــای پرخروش

بازتا آتــــــــش زنم فـــــــردوس را         تاکنم این خلق مسکیـــن را رهـــا

می روم تا جامشان را خون کنــــم        اهل این بازار را مفتــــون کــنـــــم

                                تـا خلایق جمله بی مزد و هراس    

                               ازوفا گویند آن شه را سپـــــــاس              شعر:غلامی

رابعه :( می روم آتش در بهشت زنم و آب در دوزخ ریزم تا این هر دو حجاب رهروان از میانه برخیزد و قصد معین شود و بندگان خدا ، خدا را بی غرض و نه به امید بهشت و یا خوف از دوزخ خدمت كنند »